top of page

AH, MOJ MANXURANË



CIKEL ME POEZI

NGA PANAJOT BOLI


KUR UL QEQALLAT NATA


Heshtja po dremit në një qoshe të natës

Shtrëngohet gjeli im me pulat në kotec

Mali i mplakur hedh supeve një xhaketë

Lumi flet me vete e fshati ngelet memec


Me qerpikët e tua,endrra thurr një gershetë

Ah,ai sybukuri,zgjat dorën fshehtas ta kap

Ti iken si fluture mes pyllit si borëbardha

Si i marrë ai pas teje,po të ndjek me vrap


Nuk mundesh më,si një kalë po ngulçon

Kap një degezë dhe pret,e pret me llahtar

Kjo heshtje dremit në një qoshe të natës

Ti në krahet e tij,me buzët qe digjen zjarr



Si ngeci keshtu gersheta në një degë të thate?

U zgjove:Heshtja dremiste në qoshe këtë natë


AH, MOJ MANXURANË


Nuk u ngopa jo, me aromën joshesë të manxuranës

E ziej dhe e pi si çaj,të më dehen sytë,si sytë e Zanës


Buza xheloze mbajti ca pika që puthja të këtë aromë

Gusha i vargëzoi gjethët dhe i tha lulezimit:lulezomë


E prek dhe në vesh i peshpëris:Ah, moj manxuranë

Një sykaltërë më ndjek fshehurazi, nga dritarja matanë




NJË DITË...


Një ditë më pa me dhëmbje dashuria e më tha e mira

Mbaroi nektari i luleve të tua, mbeten petalet të mpira


Shtrëngoi ankthin në gji, me lotë u nis për te limani i ri

Një ylber lajkatar e ftonte, në bregun e shpirtit përkarshi.


I lutem të kthehet, ndofta ngelen akoma dy pika sevda

S’i dihet qiellit atje lart,çfarë bisedoi me yjet, çfarë tha



NDJESI TRISHTIMI


Ky i paudhi trishtim seç m’u shfaq si hije përpara

Një gjethe vjeshte e verdhë befas m’u ul në sup

Larg fshihem, në humbëtirën e kuqe të përendimit

Ai vjen nga prapa,kërkon një përqafim fare pa turp


Kujtimet e kuqerëmta humbin toruan në horizont

Trazohen me gjethet e marra në sokakun e vetmuar

Hëna e zbehur dridhet e yjet e përgjumura nuserojnë

E në shpirtin e së dashurës,ca pika malli kanë vesuar



DIKU,DIKUR, AJO DASHURI


Më trembi endrrën një qyqe pranë dritarës sime

Tek po lumturohesha mes puthjesh me dashurinë

Sytë e stermëdha të natës indiferente më ndiqnin

Kur unë shalova kalin e mallit e po marr aratinë.


Gulçon kali në rrafshnaltën e përhimtë të viteve

Dhe nata më shumë nxin e s’do aspak që të gdhij

E,si Ajkuna i them henës të më ndriçojë korijen

Ku ndiqnim njeri-tjetrën plot gaz në të, si femijë


Po pyes pemët e mplakura,pyes lulet e reja,asgjë

Vetem era më sjell vajtimet e Ajkunës në pllajë

I drobitur pranë një trungu me heshtjen e hidhur

Si nëna e Omerit,me zë të mekur mbytem në vaj


DUA TË MË PËRKUND DETI


Mbremja pranë detit u qafua me heshtjen e artë

Mbi rerën e ftohtë si zogj trumcakë u ulen ca yje

Llokoçitje lopatash të varkave që u kthye shpejt

Dhe ca re si murgj që po i rrinë natës mbi krye


Deti im po ndjen normica nga freskia e vjeshtës

Me një çarçaf gri të medafshtë supet ka mbuluar

Neraidat të lodhura u ulen në sallonin e bukurisë

Një gotë vere pinë dhe qytetin shohin të mënduar


Gjithë verës në ekstazë, me koncerte e me defrime

Tani çlodhen në dritën e hënës me valët blu nazike

Ndofta vij edhe unë me miken time se bashku me ju

Të na përkund deti e të endërrojmë në natën magjike

23 views0 comments

Comments


Shkrimet e fundit

fjalaelireloadinggif.gif
bottom of page