A ndahet mendja mëdysh?!

A ndahet mendja mëdysh?!

Fatmir Terziu

Qielli sipër meje. Toka poshtë meje. Eci në hapësirë. Eci…, eci i mbyllur në një kasafortë metalike, ndërsa retë e shiut gudulisin xhamat në ngritjen metalike në ajër. Një kohë me diell, prek një kohë të errët. Retushim resh, retushim ogurzi, por magjepsëse në sytë e mi. Janë afruar bardhësitë, duke u mbledhur së bashku në një këshill.

Ndërsa fillon të bie shi, bien pika të buta, të ngrohta dhe të vogla shiu. Si në një vijë, bien butësisht, bien me kujdes e pa kujdes, duke goditur tokën, duke e lagur në vijën e tyre. Unë iu mbetem syve, herë pas here, ndërsa shiu fiton forcën e tij, duke goditur tokën poshtë me më shumë shpejtësi dhe vrazhdësi në veprimin e tyre.

Rrezet e dritës më të pastër, të dërguara nga dielli ndërsa shkëlqejnë mbi qiellin që errësohet, përcjellin një ndjesi për nervin optik, një ndjesi për syrin që i mbledh në një pikë. Dhe i them ndjesisë, dhe u pëshpëris syve: kalojeni dhe lëreni këtë skenë të shkëlqejë edhe më shumë.

Pika të këndshme, të mbartura dhe të shtrembëruara nga era madhështore. Krijojnë një melodi të bukur në dritaren time, ndërsa ata një nga një fluturojnë në të.

Tani ndërsa toka është ujitur dhe plehëruar, jeta me siguri do të rritet nga rrezet e diellit. Ashtu si pikat e shiut që barten nga era, mendja ime angazhohet me këtë skenë, më lë të dashurohem me këtë tokë të bukur.

Pak shi nuk do të jetë shkaku i trishtimit, pasi me të vërtetë është një kujtesë e momenteve të dashurisë që e bën më të lehtë përcaktimin.

Kështu që e mbaj shikimin nga dritarja dhe shijoj motin

Deri atëherë, qielli kthjellet dhe dielli shkëlqen përsëri. Jam mes dy mendjeve, njërën e lashë atje në Atdhe, tjetrën e kam me vete, këtu ku shiu me ciflat e tij më prek e më prekte. A ndahet mendja mëdysh?!