Çast

Kostaq Mizaku

Çast

Striptistet e shiut n' asfalt,

ndezin më keq jeshilin blireve

dhe vajzën e qullur nën njërin prej tyre

tek sheh pa fund orën e saj.

Vërtet, sa kanë mbetur ende ta shohin kështu orën ?

Pakëz më tej,

shtëpia e zotit Nasi mezi frymon:

çatia e rrjepur,

bërë bark gjithandej suvatë,

xhamat e plasaritur,

me dritën e dylltë

veç në ndajnatë!

--------------------------------------------

Preferenca

Nga gjithë rrugëtimi i ditës,

më shumë, dy caqet pëlqej:

Atë kovëzën e dritës cepit të perdes

që nxjerr nga pusi ëndrrën

dhe ma jep ta pij.

Pastaj sërmin e zbehtë derdhur parkut,

kur vizaton hijet ku fshihen puthjet,

dhe gjuhët e flakës së "oh!"-eve

që i shpëtojnë kaminës.

Dhe nga rrufetë nuk më pëlqejnë tinzaret,

ortekët e shurdhër që vrasin zanat  në brigje,

por ai zig-zaku i hollë përmbi kokë,

që të përzhit deri në thonjtë,

sa herë një grua thotë "po".

Edhe nga shirat

veç atë mëzin lodrak pëlqej,

kur vjen e ikën revan,

e fare s'pyet për porta e gardhe.

I vetmi që më bën njësh me shpirtin,

e që premton se s'do më braktisë kurrë.

Sepse për mua gjithnjë

Po dhe mua ç'më duhet tërë pylli ?

Më mjafton kjo gjethe e vogël,e praruar,

Rrugëza e limfës në të,

Sepse për mua gjithnjë

Rrugëzat e vogla kanë qënë  vetëm ardhja.

Dhe nga ky qiell gri i vjeshtës,

më mjafton ajo copëz e kaltër,e mbetur,

ta lidh mbi supe e të ik,

sepse për mua gjithnjë

qielli i tërë ka qënë vetëm ikja.

Por këtu ku jam,

ndjej ndonjëherë të më trokasë portës dimri,

ndaj për të ardhur tek ti

më duhet të kalëroj lumenjve të Alaskës.

Megjithatë unë do të vij,

hap n'oborr a kokër breshëri në xham

unë patjetër do të vij,

sepse për mua gjithnjë

rrugëza e vogël dhe qielli i tërë

ke qënë,vetëm ti.

Pa fjalë

S'mu përgjigje,

Kur t'i preka flokët,

Ndaj do kisha ikur vërtet,

Sikur, nga hutimi apo dëshpërimi,

Çastit të fundit, syve të tu,

Mos kisha ndier të ndizte pikëzën e lotit

Ai zig-zaku i hollë i vetëtimës,

Që plasi befas në çast

Cepit të horizontit

Ç'po bën atje

Ç'po bën atje ku ze fill dita, mos diellin foshnjë mban në gji? E vesh, e kreh , e bën të bukur, ja stolis rrobat me thëngjij. Që kur të vijë këtej nga ne, gërmadhash motesh rreth e qark, janarët që na le me ikjen t'i mbushë me prille sadopak. Por s'ka kuptim kështu të vuash, të nisësh diellin ditë për ditë, s'je veç një grua dhe nuk mund të vesh inat me perënditë. Ato do turren që nga qielli të marrin hak mbi ty,ta dish, do ta kërrusin keqaz shtatin dhe rrudhat shtojnë njëqindfish. Por dhe në vendin që braktise, mbi lisin që era lëkund, pasi kënduan pambarim dy qyqe heshtën më në fund. Ndaj kur të kthehesh ndonjë dimër s'do të të njohë më askush, me hënën krruspull mbledhur gjoksit do mardhesh rrugës për ca prush. E dikurshme Një shi i pacipë vere trazoi vajzat deri në fund. Pylli nuk kishte parë kurrë kamina që rendnin , por edhe musht që endej ajrit si zog . Kur erdhën djemtë gjetën çadrat e tyre bosh, në mes një mollë, krejt të vjelë. Rendën djemtë pas mushtit në shtigje u gricën në ferra e rrahën në thupra, po vajzat askund ! Veç aty poshtë kur zbritën në det, i vetmi poet mes tyre, pasi flaku paguren e tij të zbrazur, mori në dorë një mollë të ngrënë: Janë xhveshur - tha- prandaj po fshihen, ja dhe të linjtat në tel të ylberit. Afrohet nxituar Afrohet rrëmbimthi, prej polit zbritur, një muzg i rëndë acar, ariu i ngricës që turret dritares, nxjerr thonjtë e tij në të çara. Me dhëmbë stalaktitesh kanoset përreth, gëzofin me shkulma e ngre, tre ëngjëj të ngrirë më sjell për karem dhe jashtë xhamit m'i le. Të presim - më thonë - dy ëngjëjt e parë, të mardhur krejt nga thëllimi, i treti më qesh me syçkat e kaltra dhe rreh dy krahë mallimi. Po ku më gjetët në fundin e botës, kësaj kalibe të shkretë ? O ëngjëjt e mij që rrugëve ju lashë, më lini pakëz të qetë! Absurd Netëve,kur e kur, dritares së hapur, nëpër litarët e dritës, gjoja të argjëndtë, që varen nga yjet , duke u tallur e qeshur, ngjiten e zbresin veç ca majmunë të zinj djallëzorë. Ndërsa ti , edhe një herë gricesh brenda vetes me thonj, atje ku ke gërmuar më parë me mijra herë, mos ndoshta gjen ende ndonjë thesar të mbetur, ndonëse e di që të nesërmen në treg s'do mundesh dot ta shkëmbesh as me bukën e ditës.