ARQILE V GJATA
=Valsi i Diellit...
-triptik!.
Në flladin e buzëve të mia
një zonjë
vallëzon “Valët e Danubit”.
Me hënën vallëzon,
si peshk i artë
në një oaz ngopur me dritë…
. Dhe në pleqëri, si zogj të lumtur,
nëpër vreshta vallëzojnë ata,
që rrjedhin në rrugët e diellit.
Gjithçka është e shtruar me fruta dhe gurë.
Me flokë bore mbuluar tërë lulet e kopshteve
këngëtarë do shkojnë të kërcejnë vals si dikur.
Pa sy, si xixëllonja,
do flenë në shtratin e heshtjes,
me radhë, një e nga një…
Eja, e dashur !
Të shkojmë të kërcejmë vals përsëri.
Në shpirtin tonë nuk ka pleqëri.
Këngët e detit të përjetshme mbeten
Nuk lodhem të tregoj për aromën e viteve të shkuara.
Për ëndërrimet e netëve të mia,
ku këngët e detit të përjetshme mbeten
dhe shpirti i përndan kudo ku ka jetë.
Është drita e thellësive që i pjek dallgët
me iso vikasin, si daullet e fiseve detare.
Tërë detet e botës nuk mund të avullojnë.
Përsëri, mjegulla dhe tramundana prej hënës
shtrydhin mëngjese,
ku thjeshtësia dhe luksi i detit
ruajnë gjithë të fshehtat e kohërave.
Nën valët e detit prehen hyjnesha
të lindura nga syri i thellësisë,
me gojën hapur shpirtin freskojnë.
Qershor, 2008
Kur shoh ëndrra…
Kur shoh ëndrra
dëgjoj këngët e gjinkallave,
bashkuar me korin madhështor
të milingonave
dhe fërfërimën e lehtë të breshkave
nëpër ugare.
* * *
I nxitoj sytë përpara,
drejt ëndrrave…
Zemra endacake e zbathur
më bredh nëpër sokaqe,
që nuk kanë vdekur në këtë jetë,
e gjej syrin e kohës së qytetit
ndërtuar që kur lindën portat e shtëpive,
në Sheshin e Kateqit,
në Vlorën time. korrik, 2008
Poetët!
U nisën nxitimthi me erërat.
Poetë të mençur dhe jo normalë
krehin muzat,
tresin dhjamin e ëndrrave,
bëjnë dashuri si të verbërit….
Në ajrin plot smog
me buzëqeshje të gjata
sa nata zogj të ngrirë
përgatisin darkën
për poetë e shkrimtarë plot brenga,
me shpirt të butë mërmërisin
për ata që do mbeten…
I urituri
në një copë diell
të ngritur mëngjesor i urituri
zë një vend të çuditshëm
mbushur me ndjenja shprese.
Jeta u shpaloset nëpër rrugë,
si një frymëmarrje zgjasin duartë,
në pritje për të gjetur dritën e heshtjes…
Me sy gjysëm të mbyllur
sodisin hijet e kalimtarëve,
nga uria përtojnë t’i shikojë në sy.
Ulur mbi ngjyrat e ditës prekin shkëndija çastesh...
Poshtë, nën vete pllaka guri të mbërdhira,
që nuk kanë vdekur.
Qeni Lidhur para pasqyrës
një qen budalla.
I gëzohej vetvetes.
Nga kënaqësia
ngre këmbën të shurojë pasqyrën,
kur sheh fytyrën e të zonjës.
Çudia!!
Jam çuditur,
si flenë kafshët dhe insektet.
Në mëngjes, në mbrëmje,
në ditë feste - të paveshura,
ngrihen nga gjumi plot ngjyra.
Kur u veshin rroba,
qajnë me ngashërime,
shëmtohen deri në vdekje.
Çudi të thjeshta, si vetë jeta.
Kur Linda…
Atë natë kur linda,
nata e kishte varur hënën.
Kur linda bëhej vrasje në Evropë.
Kur linda,
në qytet njerëzit ishin në shpërgjumje.
Kur linda,
ushtarët fatzinj trëmbeshin në gjumë.
Kur linda, fëmijë të deformuar,
as qanin, as qeshnin.
Në verë.
Në pyllin e gjelbër shtruar në të verdhë,
në verë,
gjatë vapës nga ajri rrëzohen
shpendë të ngordhur.
Poshtë,
në tokë kafshë të uritura
nga etja duartrokasin shiun,
që sjell hedhurina ditëve të nxehta.
Njeriu!
Njeriu,
grindur nga pluhuri i kohës,
fotografon realitetin…
Ai, si qytet i vetmuar,
mbushur me sirtare kujtimesh,
nën qerpikët e rrezeve të diellit!
