Ç' po ndodh me ne?

Ç' po ndodh me ne?

Fatmir Terziu

…sekondat janë poligone minuaturë

klikime të mbushura me predhat më të sofistikuara

flenë dhe zgjohen pakuptuar me trupin e qetë

mbi një sfond numerik të lodhur ristrukturojnë memorjen

nëse vjen një ditë

nëse ikën një tjetër

nëse pret një orë

nëse mbetesh si një zbrazëti në letër

një disiplinë,

brenda një kërthize të përkorë

qelq që i mbron

trokitje asimiluese që i zgjon

gjithnjë me ikjen në kohë

ku kujtohen lindjet e udhës nga vjen,

për ku po shkon…

… sekondat janë dënime të ëmbla

pa ua mohuar lirinë

tiklojnë duke kafshur ëmbëlsisht kohën nga brenda

pa e kuptuar nëse e dimë

kurse goditjet e tyre janë vetëm rrudha

që shtohen nga çdo tiklim

i lodhur, i dhimbshëm, i trishtuar.

Kohë e ikshme e sekonduar!

Ç' po ndodh me ne?

Po atje?

Sqarim (përtej sekondave): Shpesh herë kam hasur gjuhë të ndryshme nga ajo me të cilën jam rritur, dhe po aq shpesh kam zbuluar ndonjë fjalë që kap një ide që nuk përkthehet mjaft direkt në gjuhën time. Më pëlqen kur kjo të ndodhë. Më fut në një mënyrë të re të të menduarit, në një koncept që nuk e kisha konsideruar në të njëjtën mënyrë. Kështu më ka ndodhur jo pak herë kur ndesh dhe lexoj gjuhën greke, sidomos gjuhën e lashtë greke. Gjuha e lashtë greke ka dy fjalë të ndryshme për kohën: Kronos (χρόνος) dhe Kairos (καιρός). Kronos i referohet llojit të kohës që ne matim me orën që tingëllon, pra i referohet kohës kronologjike ose sekuenciale, ndërsa e dyta nënkupton një kohë të duhur ose të përshtatshme për veprim.

Kronos është koha që ne përdorim ndërsa përpiqemi të respektojmë afatet, ta bëjmë atë për takime, ose të shkojmë në shtrat. Ne e citojmë atë me numra: 8:45 e mëngjesit, 4:15 e mëngjesit. Nga ana tjetër, Kairos (Chairos) ka një implikim shpirtëror, një ndjenjë domethënieje. Ajo përfaqëson kohën "në moment", duke dhënë gjithçka në atë moment dhe duke marrë gjithçka që ka për të ofruar. Në kohën e Kairos, ne jemi me të vërtetë i pranishëm, dhe nuk nxitojmë për tek gjëja tjetër.