Biser Mehmeti, u lind në fshatin Sefer të Preshevës, shkollën fillore dhe të mesme i kreu në Ferizaj, kurse fakultetin e letërsisë dhe të gjuhës shqipe në Prishtinë. Gjatë kohës sa ka qenë stundent ka bashkëpunuar me revistat “Zëri i rinisë” dhe “Bota e re” “Epoka e Re”ku ka botuar një numër të madh shkrimesh gazetareske, por edhe krijime të ndryshme letrare. Me shkrime letrare merret që nga shkolla e mesme. Është bashkautor në librin “Katërmbëdhjetë autorë” i botuar në vitin 1985 në Ferizaj, nga Klubi letrar “De Rada” ( të cilin pushteti i atëhershëm e pati djegur!) dhe në antologjinë “Orët e bardha” të krijuesve të klubit letrar “De Rada” të Ferizajt, botuar në vitin 2001. Në gazetën “Bota sot” ka botuar një numër të madh tegimesh. Në vitin 2004 në SHB “Vatra” në Shkup ka botuar romanin “Nata pa mëngjes”. Punon në Ferizaj si mësimdhëns i gjuhës shqipe. Fitues i Çmimit letrar për roman “De Rada”, 2014 dhe i disa çmimeve letrare për tregim, në Kosovë e gjetiu .
Në vitin 2014 në konkursin anonim tradicional që e organizon Klubi Letrar “De Rada” në Ferizaj zuri vendin e parë me romanin “Fjala e ngrirë”.
Ka të botuara:
”Nata pa mëngjes”, (roman) botues. SHB “Vatra” Shkup, 2004”Katër kalorësit e apokalipsit”, (tregime) SHB “Rrjedha”, 2011“Jetë e mohuar”, roman, botues SHB “Rrjedha”, Gjilan, 2012"Fjala e ngrirë" (roman) botues Klubi letrar ”De Rada", Ferizaj, 2014“Dielli i ftohtë”, roman, botues “Buzuku”, Prishtinë, 2016.
Poezi nga Biser Mehmeti
ZOGJTË E PËRGJUMUR
shikoj zogjtë e përgjumur
s’kanë vend ku të pushojnë
ua prenë gjuhën në mëngjes
të mos e zgjojnë diellin
ecin me krah të këputur
rrugëve plot gropa
në vend të foleve
tymi vajton në heshtje
KOHË E MOHUAR
Me gozhda të ndryshkura
Na e ngujuan jetën
Bredhim prej varrit në varr
Vetveten për ta kërkuar
Na dërgojnë në ferr
Me shpirt të dhunuar
Me lëkurën e rjepur
Mbulojmë trupin e pajetë
Jetojmë e jetë nuk bëjmë
Në një kohë të mohuar
Në këtë varr kolektiv
Dielli nuk ndriçon kurrë
RRUGËT PLOT GJURMË DJALLI
Rrugët plot gjurmë djalli
Mbjellin vdekjen e papritur
Në natën pa mëgnjes
Koha rrëshqet nëpër qepalla
Ku një korb i plakur
Këngën e përmortshme këndon
Varrtarët vdesin duke hapur varre
Nëpër fushën e atdheut
Vetë mbesin mbi dhe
Me shekuj presim diellin
Të lind përtej kodrave
Atje ku djallin e ka folenë
Foshnjet nuk guxojnë të rriten
Kur e shohin varrin e hapur
Që i pret me krah të thyer
UJKU M’I HA ËNDRRAT
S’guxoj të zgjohem nga gjumi
Ujki m’i ha ëndrrat
E ndezi kandilin
Hijet dalin nga arkivoli
Mbështillem nëpër unaza
Koha shtatzënë vdes
Qeshi me vetveten
Për gjërat e kalbura
Ngritem e zbes nga kodra
Lumi i shterur hesht
Fshihem nga vdekja
Që troket në derën e thyer
JETËN E VARI NË GOZHDË
Në çdo mbrëmje
Jetën e vari në gozhdë
Korbat krrokasin pa pra
Me duart e lidhura me gjemba
I vdekur pres kalorësit
Të më shpiejnë në ferr
Me zogjtë e ngordhur
Braktisi folenë stërgjyshore
Qentë endacak më vijnë pas
Duke hëngër gjurmët tona
Harrojmë të jetojmë
Në një kohë të dhunuar
S’mund të shpejtoj asgjë
Në këtë ferr që s’përfundon
KORBAT HAJNË GJELBËRIMIN
Korbat po e hajnë gjelbërimin
Pranvera rënkon në pikturë
Të vdekurit i nxjerrin nga varri
Dhe ua hajnë sytë
Në mëngjes e sjellin natën
Koha e humb rrugën
Fëmijët vdesin nga acari
Bashkë me ëndrrat e vrara
BOTA HESHT E FLET
E fillova një këngë
Me zërin e zgalemit
Ende pa u mësuar të eci
Në folenë e dimrit të thinjur
Koha gllabëroi mëngjesin
Më nuk e pashë lumin
Vaji u zvarrit deri në qiell
Diellit ia verboi sytë
Hënës ia vrau qeshjen
Jeta mbështillet në arkivol
Lindja kërkon varrin
Pritjes i thinjen flokët
Gjaku ushqehet me pelim
Bota hesht e flet
Për gjërat që nuk kanë vlerë
Në shpirtin e pajetë
Lodrojnë mordjet e egra
Si qentë e tërbuar
E kënga vazhdon
Edhe pas mbrëmjes së fundit
PROCES
Ora e lodhur
Dergjet në burimin e shterur
Hapat e vjeshtës
Digjen në liqenin e mërzitur
Një shpatë e thyer në sy
Ndal gjëmimin e nënave
Vallja e sfilitur nga heshtja
Në bishtin e dallendyshes çlodhet
Muzgjet në dritaret e kullave
Vrasin merimangat e plakura
Orës iu kalbën akrepat
Koha u fsheh përtej bjeshkës
NJËTRAJTSHMËRI
Heshti e klithi
E njejta fjalë
Ndizem e fikem
E njejta flakë
Ngrihem e shkrihem
E njejta stinë
Vrapoj e ndalem
E njejta shpejtësi
Këndoj e vajtoj
E njejta dhembje
Dashuroj e urrej
E njejta dëshirë
Lindi e vdes
I njejti varg
ZHGJËNDËRR E VRARË
Dielli ëndërronte
Fytyrën e mbrëmjes
Ia morën këngën
Ai e dogji gjuhën
Prej tokës në qiell
Vdekja zgjati duart
Ia morën dashurinë
Ai kishte urrejtjen
Agimi mbeti pezull
Zhgjëndërr e vrarë
Ia morën vdekjen
Ai kishte lindjen
Askush nuk e pa
Kur iku nga peizazhi
NË NJË URË QËNDROVA
Prej lindjes
Në një urë qëndrova
Nga të katër anët
Erërat i pikturova
Prita ta gjej emrin
Varret dhe dashurinë
Që kurrë nuk i pata
Përtej shtatë kodrave
Erdhi një stuhi e çmendur
Dhe e shembi urën
KRIMBI NË ZEMËR
Krimbi më hyri në zemër
Dhe ma thithi gjakun
Që ishte bërë ujë
Era qeshi natën
Pse rrugën e vështrova
Me sytë që s’kishin gjumë
Kalorësit e vranë qiellin
Pastaj pshurrën mbi të
Derisa e vranë njëri-tjetrin
Stina tjetër kur erdhi
Gjeti një statujë
Dhe do kalorës të ngurosur
Kur ra shumë borë
Era më nuk qeshi
Gjuhën dikush ia preu
ËSHTË NGUSHTË PËR TË VDEKUR
Ujku i plakur argëtohet
Me kokën e një zogu të ngordhur
Dielli më nuk më ngroh
As në verë, as në dimër
Nënës në gjumin e rrejshëm
Ia fshij lotët e ngrirë
Mjegullat nëpër ballë
Lexojnë epitafet e pashkruar
Koka kërcen në flakë
Për të kënaqur ujkun e pangopur
Është shumë ngushtë për të vdekur
E shumë gjerë për të jetuar
NË DITËN E FUNDIT
Në ditën e fundit
Diellit do t’ia djeg shtratin
Mëngjesi e vjedh natën
Mbrëmja e hap varrin
Retë në qeshjet e ngrira
Hedhin vallet e mallkimit
Syri i largohet lindjes
Gjuha i afrohet amshimit
Shpirti hyn në ëndërr
Dhe bëhet guri i përjetsisë
Në ditën e fundit
Do të pshurri veten dhe botën