Ditët ecin me këpucë prej balte
edhe pse janë prej shpirti të pavdekshëm.
O të gjallë, lëruani madhështinë
të vdekurve që ecin poshtë nesh.
Ata kurrë s’do ta përdorin.
Në agshol fosfori i eshtrave u ndrin.
Këqyreni shfaqjen mistike.
Gjithçka kishin na e lanë.
Edhe ëndrrat i zhvillojnë në trurin tonë.
Ne ritemi në duart e tyre
si në zambak të bardhë mëngjesi.
Lavdia është një erë që fryn pas jetës
kur këpucët poshtë dritës bëhen pluhur.
Unë sot po ju flas si miku i të vdekurve,
ata mendojnë ndryshe nga ne.
Patra 26 shtator 2017