A të kujtohen
Ditët e vjeshtës që hanin vetveten ?
Gjethet e plepave skuqur e zverdhur,
Si dridheshin tërë frikë?
A të kujtohen
Mëngjeset që i përkëdhelnin ato me fshesë
Dhe heshtur ia largonin kalimtarëve
çdo rrezik?
A të kujtohen
Ditët nën diellin që nga era dridhej?
Ca tinguj të shfrenuar mbi tastjerë?...
Beethoveni s’na shqitej e s’na shqitej
Dhe heshtja s’ishte heshtje, si përherë?
I kujtoj edhe sot, ashtu të thara, njëlloj bien,
Të ngjashme me kujtimet tona, nostalgjitë.
Dhe erë e ftohtë që fishkëllen, tutje i shpie,
Drejt hiçit që i mbulon pak nga pak çdo ditë.