Fatime Kulli
Ëndërroj krahët e kalit të bardhë ...
Një psherëtimë e ftohtë
Si tingulli i kitarës telkëputur...
Qetësisht e vetmuar rrotullohet.
U duk se më çeli buzëqeshja e largët...
Kur vesha fustanin e bardhë,
nën puthjen e ëndrrës së artë,
dukej shumë i lumtur...
Unë, materie e buzëqeshjes së trishtuar
ëndërroj krahët e kalit të bardhë,
të ëndrrës realitet...
Në këtë tingull shpresëkëputur
Që kohë më parë
I adhuroja tingujt të krijuar
dhe formën e kurmit burrëror.
Eh, kujtoj
buzëqeshjen e tij të çmendur,
që gajasej në sup të mbrëmjeve.
nën qiellin e syve të tij
çelnin bulëza të paçelura..
Vrapoja nëpër ëndrra të kaltra.
U duk se më çeli buzëqeshja e largët...
Ndër gishtërinjtë e gjilpërës
Engjëll shkatërrimtar
i shpirtit tim.
Dua të tretem nën rigat e shiut
të ndjej drithërimat
e frymëmarrjes sate,
Si lule e pafishkur nëpër gur...
Dua të jem gjilpërë,
në dritëzën e fundit të pusit
të të shoh kur dridhesh
ndër gishtërinjtë e gjilpërës,
për të rizgjuar ëndrrën tënde...
...puthjet shpëtojnë njeriun...
Dëgjova heshtjen time të nanuriste mbi flokët e hijes
Gjarpërinjtë më qeshnin gazin e mbytur tej mallit
Thirra hënën të bëj magji me vargje,
Kur hëna hapi barkun, më dhuroj një ylber:
“Puthe - më tha, - të zhduken hijet, puthe të shpëtosh!
Vetëm puthjet shpëtojnë njeriun...”
Nën lëkurë të ajrit...
Në gjinjtë e muzgut përpëlitem
Flokët e hënës më varen mbi sup,
mrekullisht derdhen sytë e errësirës,
si ujërat e bardha në barkun e nënës.
Në prehër të muzgut zgjohem
Me trëndafilin e egër në buzë
Pabesisht më shpojnë kërcejtë
e gazlotit,
nën lëkurë të ajrit digjem si shpuzë.
Në këmbë të muzgut gjunjëzohem
Gjuhën e ajrit dalldisur puth
Vrapoj të këndoj ku çelin dritë-hijet
me zërin e fletë-trëndafilit.
...me vezoret e insekteve
Edhe seksi ka filluar të çmendet
Nga xhelozia e ethëzimit stinor...
Të gjithë janë pronësuar,
Shpirtvdekur,
ujqër të tërbuar shqyejnë pangopësisht...
Seksi është shumuar
Në pyll me vezoret e gjarpërinjve...
Në ujë me vezoret e gaforreve...
Në tokë me vezoret e insekteve...
Nën rrënjë të hënës ...
Shumë kohë më parë
në një kthinë të ëndrrës,
theva pasqyrën e portretit tënd.
Ciflat e pasqyrës u shkërmoqën
në imazhin e ëndrrës...
Degëzat e kohës gumëzhijnë
lëndueshëm, jehonën muzikale...
Nën fëshfërimën e gjurmëve
të pluhurit të puthjes,
varrosa nën rrënjë të hënës
buzëqeshjen time...
Perëndi fantazmash...
Po të tregoj ty mikja ime
e panjohur:
Sonte u zgjova trembshëm nga gjumi.
Shtrati m’u fundos
Nën ujërat e ëndrrës...
Kullosja në livadhe të thella,
Tmerrësisht të thella...
Nga fundi i parajsës
Kundrova flokë të verdha.
Shëtisja dhe këndoja
Buzëfrymës më të bukur
të planetit, Burrë...
s’pyesja për gjëmat e lajmëtarit
se po tradhtoja bashkëshortin...
I derdha të gjitha qelizat fisnike
Në një arë të artë prej bimësh,
Që shkëlqenin si perëndi fantazmash
E qëndisën emblemën e bardhë
Në dëshirën time.