Kur plas rrufeja dhe kërdi bën horizontin,
kur çohet ûja dhe syrin ta zë mnera,
kur vdekja shndërrohet në shpendkeqe,
papritur hapet qielli dhe del një engjëll
dhe lutet për një Nanë të Madhe
që ka zemër më të bardhë se vetë bardhësia.
Por, mu kur të tjerët e kanë humbur pusullën
dhe e mbyllin ditën në zezonë,
ajo e harron veten dhe nis e digjet për ta.
Po pra, kur të tjerët i kërkojnë kamatë kohës,
atëherë ajo u thotë zëshëm - koha jam unë!
Në urën e Siratit,
atje ku ndahen të mirët nga të liqtë,
ku të gjitha rrufetë bëhen një
me dashurinë e të lumit Zot,
atje do të shifemi Zotynë. Ose, s’do të shifemi!