JANIS BARBERIS
MBRËMËSORE DASHURIE
Qyteti me mishra në heje kremton tjetërkund.
Në Stacion të Peloponezit,
drekëherë e vonë pashke në një stol
veç ti dhe unë, moj nënë, jemi ulur.
Qenkemi pleq tashmë të dy
dhe unë, gjersa vjersha shkruaj,
jam më plak.
Po ku paskan vajtur gjithë ata njerëzit tanë ?
Brenda një jave
s'paska mbetur kush.
Javë e Madhe
ish sigurisht,
plot vuajtje, tradhti e kryqëzime -
mos dashkan shumë që kokën ta ulin vdekatarët?
Ashtu pikërisht, nga Lari gjer më sot
do të duhej edhe ne disi të ishim nxënë.
Por Pashka mori fund, oj nënë.
Po ne ç'do të bëhemi
ulur në një stol
të pavdekshëm
teksa mbrëmja po bie?
(PËRKTHEU: ARISTOTEL SPIRO)