LIND ME LULET NË ÇDO MAJ
-NAIM RASHËRI-
((Lindi 25 maj 1846 në Frashër të Përmetit
dhe vdiq më 20 tetor 1900
në lagjen Erenqoj të Stambollit)
Naimin koha kërkoi,
I mungonte qysh prej lindjes;
Edhe zogjve u mungoi,
Ndaj vishet pylli me dhimbje.
Ndaj dhe manushaqj’e prillit,
Si pikë gjaku mbante vesën;
Murg u vesh zog’i bilbilit,
Pa këngë nuk e donte jetën.
Malet me kryet antenë
Iu këput gjuha me Zotin,
Kur shikonin mëmëdhenë
Si jetim në pikë lotit.
S’bënte koha pa Naimin,
Naimi kohën e mbolli;
Rrënjëthellë si rrënjë ulliri,
Që nga muzgu i Anadollit.
S’bën dot koha pa poetë,
Pa poet s’ka dashuri;
Bota, thoni, ç’mund të jetë,
Po nuk pati poezi?
Po nuk pati zjarre zemre,
(Magma e tokës ushqen llavë);
S’mund të ketë nota kënge,
As dhe lot për të qarë.
As dhe buzë për të puthur,
As dhe sy për të pirë;
As atë… mëkat të bukur
Që çmend gjithë njerëzinë.
S’do të ketë gjuhë, as komb,
S’do ketë Paqe, as Liri;
Globit s’do i thoshin Botë
Mos të kishte poezi.
Mos të kishte si Naimi
Vetëtima si një diell,
Pa zogj - varr bëhet pylli,
Këngë e korbit pikon helm.
Brezat ikin dhe do vijnë,
Dallg’e detit mbetet dallgë;
Naimi për Shqipërinë,
Lind me lulet në çdo maj.